|
δε με κρατούν τα πόδια μου,
δεν είναι ο Χειμώνας που τα παγώνει,
Βγάζω το σώμα μου στα αστέρια
Και μετά να σκορπίσει, στο σκοτάδι.
Βαδίζω στα κίτρινα φύλλα του πεζοδρομίου
και δίπλα μου τα φωτάκια των Χριστουγέννων.
Κοιτάζω μια βιτρίνα που για φόντο της
έχει ένα πίνακα του Μοντιλιάνι.
Με κοιτάζει στα μάτια και κοκκινίζω,
γυρίζω απ΄ την άλλη το πρόσωπο μου
και βλέπω παντού το ολόγραμμα σου
κι όμως δεν είσαι εσύ πουθενά.
Σε ψάχνω κάθε που βραδιάζει,
στα ξεθωριασμένα παγκάκια,
είναι τα φώτα της μεγαλούπολης
να μου λένε μάταιος κόπος.
γρονθοκοπώ ένα γιγάντιο σάκο
και χτυπάω εμένα μέχρι που να ματώσω ξανά,
σε όσα σου κρύβω χρόνια τώρα,
κι όσα δεν τόλμησα ποτέ να σου πω...
Και μετά αυτός σκορπίζεται παντού,
περιμένοντας την επόμενη μέρα,
που θα σε ξαναδώ, μετρώντας κάθε
κλάσμα δευτερολέπτου για να ξανακάνω
τα ίδια λάθη, επειδή σ΄ αγαπώ...
|
Photo Collectiva
Συλλογή " Παγωμένες αισθήσεις φωτιάς"